Najlepszość Absolutna

Siedzę sobie w kawiarni, bo jakoś tak los chciał, że bardzo okrężną drogą właśnie w to miejsce trafiłem.

Atmosfera jest raczej sprzyjająca jakiemuś głębszemu lub płytszemu wysiłkowi umysłowemu, bo nie tylko ja, z zebranej tutaj tłuszczy, coś piszę, czytam, knuję, planuję etc.

Może to zazdrość o tych, co tam w rogu się tulają na kanapach (i zajmują mi najlepsze miejsca), a może to chujowość sesji (którą rozdupcam zawodowo), nie wiem, ale nie czuję się tu swobodnie. Myślę sobie, że jestem zdecydowanie zbyt wybredny (mimo że kawa nie jest zła, a na tak wysokie standardy kosztowała mnie zaledwie 12zł).

Piszę sobie „Puste Ciała” (które dostaniesz pewnie za parę dni) i zamiast się skupić nad istotą denności statystycznego człowieka i jego marnej egzystencji, to rozmyślam o tym, jak perfekcjonizm psuje moje spojrzenie na… wszystko.

Jak ci już pewnie wiadomo, jestem z tego grona, które zdaje sobie sprawę z istnienia Boga. Jedynej osoby we wszechświatach, której imię piszę z dużej litery. Słuchając jednego z zarąbistych kazań, ksiądz powiedział, że perfekcjonizm jest piekłem na ziemi. Nie będę tu cytować żadnych ewangelii itp., ale chodzi o to, że w życiu wszystkiego mieć nie możemy za sprawą wielu, wielu czynników. Ludzie dążą do perfekcji, bo chcą mieć wszystko, albo chcą mieć „lepiej”. O to w końcu nam wszystkim się rozchodzi, żeby było „lepiej”. Ale najlepiej nigdy nie będzie i warto to sobie uświadomić już na samym początku drogi do tego by było lepiej.

Pozwolę sobie przytoczyć przykład, który też i tamten ksiądz przytaczał, otóż perfekcjonista to taki bokser, który nie stanie do walki na ringu wiedząc, że dostanie od swojego przeciwnika chociaż jeden cios.

No niestety, ale każdy człowiek na tym padole łez dostał od życia niejednego kopa, jakby ktoś z nas się poddał przed pierwszym z nich, to ostatecznie nie osiągnęlibyśmy zupełnie, ale to zupełnie nic. To taka skrajność perfekcjonizmu, wiem o tym, ale do tego on na dłuższą metę prowadzi. Dzięki błędom wiemy czego nie robić, uczymy się i wynosimy doświadczenia, które z pewnością zapamiętamy bardziej niż np. to, co teraz tu piszę.

Jakbym był perfekcjonistą to musiałbym jeszcze sobie tą kawę posłodzić, wypierniczyć zakochanych z kanapy i najlepiej wywalić też tą blondi w okularkach. Jak tak sobie myślę, to mógłbym być jak Melvin z „Lepiej być nie może” (polecam ten film), nie sprawiłoby mi to jakiegoś większego problemu, ale z drugiej strony, po co mi to? W tym życiu, w tych czasach i w tym kraju nie doczekam się normalnego rządu, opieki zdrowotnej, tolerancji dla czarnoskórych gejów ani sensownej pensji. Nic na to nie poradzę, nawet jakbym był na miejscu „nadprezesa”.

Stop! Kończę politykę, bo to idzie zawsze w złym kierunku jak już zaczynam zahaczać o ten temat.

Dlaczego mamy tak, że perfekcji się nie osiągnie? Bo byśmy dostali jeszcze bardziej małpiego rozumu niż mamy. Będąc nieidealnymi mamy szansę żeby nie być egoistycznymi świniami, albo narcystycznymi bubkami (chociaż niektórzy i tak się na nich pasują). Możemy docenić innego człowieka, dostrzec jego piękno, albo talent. A żeby nie było jeszcze większej niesprawiedliwości niż już jest, to nawet ja nie mogę zostać ideałem. Ani ja, ani ty, ani ta blondi, chociaż ona wygląda jakby nie była tego jeszcze świadoma.

Kończąc powoli ten kawiarniany wywodzik, perfekcjonizm to kolejne gówno w sreberku, pułapka na ludzkie jelenie, stałe, błędne koło, które nie przyniesie nikomu żadnego zysku. Mimo to doskonalenie się leży w naszej naturze i powinniśmy dążyć by stawać się lepszymi, mając przy tym świadomość niemożności osiągnięcia stanu najlepszości absolutnej (lubię to słowo). Ponarzekajmy sobie, że nie jest tak fajnie jak byśmy chcieli, ale znajmy ten UMIAR, bo bez niego popadniemy w niekończące się KOMPLEKSY i ZNIECHĘCENIE życiem i światem. Nigdy nie będzie tak jakbyśmy, ale chuj z tym, cieszmy się, z małych rzeczy, które nas spotykają, z ironii losu, czarnego humoru naszego beznadziejnego życia, tego że blondi w końcu się zbiera, a zakochani poszli się dymać gdzieś indziej, nawet nie wiem kiedy.

Myślę, że jakkolwiek źle by nie było, nigdy nie może być NAJGORZEJ, tak samo działa to w drugą stronę- jakkolwiek byśmy się nie starali to nigdy nie będzie NAJLEPIEJ. To może być 99% sukcesu i szczęścia, ale nigdy 100. Bo zawsze coś jest spierniczone, ale tak jest lepiej, bo dzięki temu będziemy znali trochę pokory i umiaru w samouwielbieniu, które jest rzeczą prawdziwie paskudną.

Jakby był ktoś idealny to pisałby lepiej ode mnie, wyglądał lepiej ode mnie i miał lepsze pomysły ode mnie… Co za ulga, że to niemożliwe.

Edytując:
Chciałbym dodać jeszcze, że mówię tu o dążeniu do własnego obrazu ideału. Bo perfekcja jest pojęciem niewątpliwie względnym, dla jednego bowiem anorektyczka jest śliczna, a dla innego świnka lub krówka. Perfekcji dla każdego się na tym świecie nie znajdzie, bo szczęście też każdy chyba widzi inaczej. W wywodzie chodziło mi o perfekcyjność w swoich oczach. Tak.