Rozdział 10.2 - Zaskoczenie

[Krew, wszędzie pełno krwi…] – Płakał.

[Błagam zostaw mnie! Odejdź] – Krzyczała kobieta. – [Nie dotykaj mnie, potworze!]

[Precz!] – Machnął ręką brodacz. – [Won! Bo pożałujesz, że ze mną zadarłeś.] – Zagroził trzęsącym się spoconym paluchem.

[Nie chce! Niech to stąd odejdzie.]

[Brutalnie i słodko. Tak się zaspokoję.]

[Nie mogę się oprzeć przekonaniu, że jesteś intruzem.] – Złapał za nóż. – [A intruzów trzeba się pozbyć.] – Parsknął. – [Trzeba ich wyrzynać!] – Po tych słowach przyłożył sobie ostrze do gardła i pociągnął rozcinając…

Roth poczuł jak z hukiem odrywa się z rzeczywistości w której chwilę temu był. Otworzył oczy i odetchnął z ulgą, że to co widział było jedynie koszmarem sennym. Od jakiegoś czasu dość często go one dręczyły. Ciężko było doszukać się ich przyczyny. Niezniszczalny wstał i podszedł do komody by napić się wody ze szklanki, która na niej stała. Odruchowo spojrzał przy tym prze siebie i zobaczył za oknem rozgwieżdżone, nocne niebo. Nie było to niebo, które dotychczas znał. Było wielkie i imponująco piękne. Nie skalane ani chmurką, ani górką. To przez wysokość. Zamek znajdował się wyżej niż cokolwiek innego. Nic nie było w stanie przysłonić tego oszałamiającego widoku.

Coś podkusiło go by wyjść na podwórze i tam popatrzeć oraz zrelaksować się trochę przed kolejną. czekającą go dawką nieprzyjemnych snów. Założył na siebie dłuższą długą szatę na wypadek chłodnego wiatru i wyszedł ze swojej sypialni. Był środek nocy, ale jasny blask gwiazd i księżyca oświetlał korytarz. Zszedł po schodach i przechodząc już do wyjścia usłyszał jakiś głos zza ściany.

-…dlaczego? To nie powinien być problem.

To głos księcia.

Podszedł w kierunku z którego on dochodził.

- Nie. Ja nie będę ryzykował, a ty nie masz w tej sprawie nic do gadania. – Powiedział ze stanowczością. Wyglądało na to, że był właśnie w trakcie dyskusji z kimś. Tuż za drzwiami do których Roth przyłożył ucho, był gospodarz i rozmawiał sobie… tylko dlaczego o tej porze? I z kim?

- Nie teraz – Odpowiedział mu ktoś. Na dźwięk tego głosu włosy Rotha zjeżyły się na całym karku. Był skrzeczący, donośny i jednocześnie pełny głębi. – Nie jesteś tu sam. – Roth złapał oddech. Ten ktoś niewątpliwie mówił o nim. Wyprostował się i odszedł trzy kroki od drzwi, które po chwili otworzyły się i wyszedł z nich książę. Za nim, w oświetlonym świecą pokoju, stało jedynie jedno puste krzesło i lustro. Nic więcej. Nikogo więcej.

- Roth? – Zdziwił się na jego widok. – A co ty tu robisz o tej porze? – Był bardzo zaskoczony i zmieszany. Delikatnie zdezorientowany, a nawet i zdenerwowany.

- Przepraszam książę!- Spuścił głowę niezniszczalny. Poczuł napływ pokory i winy, po czym upadł na prawe kolano. – Przechodziłem tędy by obejrzeć na dworze gwiazdy i przypadkiem usłyszałem jak mówisz i… rozmawiasz z kimś. Ledwie na chwilę przystanąłem, ale nic dokładnie nie słyszałem. Przysięgam!

- W porządku… Wstań, proszę nie rób mi tu obciachu. – Powiedział zmieszany. Roth lekko zdziwiony wstał. A kto miałby ich tu zobaczyć? Był teraz bardziej zmieszany i autentycznie zawstydzony. – Ach, no tak. Nocne niebo. Faktycznie tutaj jest takie jak nigdzie indziej. Nie będzie chyba dla ciebie problemem jeżeli wybiorę się tam z tobą i posiedzimy chwilę razem?

- Nie, skądże znowu! – Uśmiechnął się, zadowolony, że sytuację udało się w miarę szybko załagodzić. Zauważył jak książę siłą woli przywołuje płonącą świeczkę z pokoju, następnie rusza wraz z nią w stronę wyjścia. Krok za nim podążał Roth zastanawiając się z kim on rozmawiał. Nie był w końcu szalony… Chyba. Chociaż głos, który słyszał z pewnością nie należał do niego. Ktoś obcy mimo wszystko musiał tam być. Pewnie to te niematerialne widma o których opowiadał.

Znaleźli się na podzamczu. Setki tysięcy gwiazd przyglądało się im z zaciekawieniem i wzajemnością. Niektóre z nich niczym atakujące węże przemykały przez niebo łapiąc swoje niewidoczne ofiary i znikając z nimi w nieprzeniknionym mroku. Wielki księżyc wisiał jak okno w wielkim czarnym, migoczącym pokoju. Książę usiadł na trawie przy samej krawędzi półki skalnej. Za jego głową latała, podtrzymywana siłą woli, świeca. On zaś patrzył w niebo z zapartym tchem. Mimo tego, jak długo tu mieszkał, niebo wciąż zachwycało. Każdego dnia zmieniało się. Ten gwiaździsty las każdego wieczora rodzi nowe sadzonki i z każdym dniem na nowo staje się niepowtarzalny.

Gospodarz odwrócił się twarzą do Rotha, który wciąż stał obok wiszącej w powietrzu świecy w zadumie przyglądając się raz księciu, raz nocnemu niebu.

- No, co tak stoisz? Siadaj. – Zachęcił, wskazując miejsce obok siebie.

Niezniszczalny posłusznie przysiadł się. Wciąż dręczyły go wątpliwości i skrępowanie w stosunku do swojego nowego towarzysza. Nie wiedział ani tego jak miał na imię, ani jak się tu znalazł. W gruncie rzeczy to jego wiedza o swojej sytuacji niewiele zmieniła się od momentu opuszczenia pustyni.

- To doprawdy cudowny widok, ale sądzę, że to nie on wprawia cię w tak głębokie zamyślenie, kolego. – Zauważył książę.

- Zastanawiam się… - Zawahał się Roth. – Kim była osoba z którą rozmawiałeś?

Książę zmarszczył czoło w półmroku jaki ich otaczał i westchnął.

- Obawiam się, że mój rozmówca nie chce byś się o nim dowiedział.

Wtedy Rothowi przeszło przez myśl, że może być to osoba, która jest związana z jego przeszłością. Może odpowiedzialna za jego pobyt na pustyni i utratę pamięci?

- Zna mnie?

- Nie. – Odparł. – Ale nie musisz się go obawiać. Zwyczajnie nie do końca ci jeszcze ufa. – Wyjaśnił.

- A ty skąd się tu wziąłeś? Jak odkryłeś to miejsce?

Ten odchylił głowę w tył i spojrzał centralnie w samo niebo. Wpadł w wir wspomnień. Niewątpliwie. Miał w głowie obrazy z przeszłości. A jakaś myśl w głowie Rotha podpowiadała mu, że owe obrazy musiały być bardzo stare i bardzo smutne.

- Mój przyjaciel mi o nim powiedział. Gdy byłem w potrzebie, niebezpieczeństwie. Musiałem dokądś uciec z domu. Tak znalazłem się tu. – Wytłumaczył pokrótce.

Roth miał jeszcze jedno, kluczowe pytanie. Jednak ostatnio, gdy je zadał, został zbyty. Nie był pewny jak książę ponownie na nie zareaguje.

- Jest jeszcze coś… - Mruknął pod nosem.

- Tak?

- Jak masz na imię?

Nastała chwila ciszy. Roth od razu gdy ją usłyszał pożałował swojej śmiałości. Niezręczne pytanie zadane w cztery oczy to chyba najgorsze, co może się przydarzyć w rozmowie zapoznawczej. Mimo, że było to tak proste i podstawowe pytanie. Już miał poprosić by nie odpowiadał, gdy tamten otworzył usta by mu odpowiedzieć:

- To bardzo skomplikowane, Roth. Nie chcę cię okłamywać, bo cenię bardzo twoje towarzystwo po latach jakie spędziłem w samotności. Szanuję cię i nie ostatnie czego bym chciał to być nie fair w stosunku do ciebie. Powiem zatem tak: - Oderwał wzrok od nieba i przeniósł go na oczy swojego zlęknionego rozmówcę. – Muszę jeszcze nabrać do ciebie zaufania by móc ci cokolwiek o sobie powiedzieć. Boję się by nie zaszkodzić dawnym przyjaciołom i samemu sobie. Nie tylko ty boisz się o swoje życie będąc tutaj niepewny i zagubiony. – Mówił powoli. W jego tonie można było usłyszeć współczucie i szczerą skruchę.

Roth pomimo oczywistego rozczarowania rozumiał doskonale obawy księcia i postanowił go nie męczyć więcej podobnymi pytaniami. Tamten miał rację- póki co muszą sobie jeszcze zaufać by jakiekolwiek porozumienie i obustronny przekaz informacji był między nimi możliwy. Niezniszczalny spojrzał raz jeszcze w gwiazdy i zachwycił się ponownie tym, co ujrzał.

- Nie ma sprawy. – Szepnął. Po czym mimowolnie jego oczy poczęły się zamykać. Czuł w głowie ślad nadchodzącego twardego snu, na którego tak ochoczo oczekiwał.