Rozdział 10.1 - Zaskoczenie

[Już czas!] – Odezwał się Netol.

Lun spojrzał odruchowo za siebie. Zachód. Niedługo zacznie się ściemniać i będzie to doskonała pora na trening władzy nad wodą. Władzy w stopniu zaawansowanym!- jak zwykł ją nazywać Netol. Nikt nie wypatrzy wtedy szwendającego się po brzegu zatoki Luna. Nie chciał sprowadzić na siebie niepotrzebnej uwagi Yesoka, im mniej ten pasożyt o nim myślał, tym lepiej.

Plan ich był taki by każdego wieczora trenować. Bo nawet mistrz potrzebuje niekiedy treningu.

[Chwilka…] – Odparł Lun jeszcze raz upewniając się, że zamknął drzwi do swoich pokoi, na wypadek niezapowiedzianej wizyty swojego ulubionego ministra. – [Gotowe. Możemy lecieć!]

Lun przez ostatnie dni opanował wręcz perfekcyjnie umiejętność unoszenia się na wilgoci powietrza. To jednak, zdaniem Netola, był dopiero początek.

Lun skumulował wodę z powietrza i uniósł się na niej wylatując przez okno wysoko nad Cenot. Gdy był już nad chmurami i nikt nie miał szansy na to by go dostrzec szybował powoli podziwiając popołudniowo-wieczorne niebo.

[Jeszcze wiele razy je zobaczysz] – Ponaglił go Netol. – [ Przesadna ekscytacja tym widokiem teraz spowoduje, że później stanie się on dla ciebie nieznośnie nudny.]

Miał racje. Chociaż czy niebo widziane z takiej perspektywy może się kiedykolwiek znudzić? Z drugiej strony nie warto się przesadnie wczuwać. Lun zaczął więc powtarzać sobie w myślach technikę oddychania pod wodą, czyli to czego nie lubił najbardziej. Ta umiejętność mogłaby być cholernie pożyteczna podczas przyszłych morskich wypraw. Gdyby w końcu udało się ją opanować.

Nim się obejrzał już nadleciał nad brzeg morza. Było już ciemnawo, niedługo miała nadejść pora jesieni i dni stawały się krótsze i ciemniejsze niż zazwyczaj. Dla Władcy Wody były wystarczająco długie i nudne, więc długi czas jesiennego mroku bardzo mu odpowiadał.

Wchodząc do wody wolał najpierw utworzyć bąbel powietrzny dookoła siebie. Dla bezpieczeństwa. Zszedł w nim na samo dno i przeszedł pewien dystans by oddalić się od plaży na wypadek plażowych spacerowiczów mogących zakłócić jego trening.

[Przede wszystkim pamiętaj, żeby się nie bać.] – Napomniał go Netol ciepłym i spokojnym głosem zatroskanego przyjaciela. Potrafił być porywczy, ale jednak to zdawało się nie być prawdziwą esencją jego natury w przeciwieństwie do spokoju i opanowania.

[Nie mam się czego bać.] – Zapewnił go Lun.

Władca Wody był dziś w pełni sił. Zaangażowany, ambitny i gotowy do pracy. Jego przyjaciel z kolei zdawał się być jakiś przygnębiony. Być może miał jakiś powód, jednak Lun nie chciał póki co pytać, o co chodzi. Wolał w pełni skupić się na ćwiczeniach, a dopiero po nich dowiedzieć się, co jest grane.

[Tu chyba będzie dobrze. Zacznijmy.] – Odezwał się Netol.

Zatrzymał się. W wodzie nie było widać niczego. Ani ryb, ani wodorostów. Zewsząd otaczała go ciemność. Wypuścił wodny bąbel nabierając ostatniego wdechu. Skupił się na drobinkach wody i utworzył barierę wodną przy swoich ustach. Pełen spokój i relaks. Wciąż jednak wybieranie powietrza spomiędzy kropel wody stanowiło spore wyzwanie. Pracochłonne i praktycznie niemożliwe by złapać na tyle dużo powietrza do zaspokojenia głodu swoich płuc.

[Spokojnie, przyjacielu.] – Rzekł kojącym głosem Netol wyczuwający stopniowe napięcie w głowie Luna. – [Nie denerwuj się, bo wtedy będzie ci jeszcze ciężej. Oszczędzaj tlen, póki jeszcze tego nie opanowałeś.]

Lun zamknął oczy i wyłączył myślenie, skupił się tylko na oddechu. Jakby był tylko on i czarna toń dookoła niego. Po chwili poczuł jak serce uspokaja się i zwalnia. Wtedy wziął pełny, głęboki wdech wprost z wodnej bariery przy ustach. Następnie przytrzymał w płucach i wypuścił nosem.

Udało się! Ucieszył się w głębi duszy. Potrafię to zrobić!

[Mówiłem ci! Wiedziałem, że dasz radę!] – Triumfalnie wyrzucił Netol. – [Jeszcze tylko parę treningów i uda ci się nabrać w tym wprawy. Póki co w pełnym skupieniu i bezruchu potrafisz wziąć jeden pełny wdech. Dążymy do tego, żebyś podczas pływania produkował sobie z łatwością tyle powietrza, ile będzie ci potrzeba.] – Upomniał go. – [Jednak to już pierwszy wielki krok. Brawo!]

Lun znowu skupiony na barierze i znów wpuścił przez nią świeże cząstki powietrza, tym razem jednak nie starczyło nawet na pół pełnego wdechu.

[Musisz zmienić miejsce, lub wodę w swoim otoczeniu na świeższą. Najlepiej z góry, bo tam jest lepiej dotleniona.] – Poradził mu.

Posłuchał instrukcji i przywołał trochę wody z samej tafli morskiej tuż pod barierę na ustach. Oddzielanie od niej tlenu było faktycznie o wiele prostsze, bo było go więcej. Netol miał racje.

[Lunie?]

Już miał mu odpowiedzieć, gdy z przerażeniem stwierdził, że to nie jest głos Netola, tylko czyiś inny, zupełnie mu nieznany, głos. Wziął ostatni wdech po którym wynurzył się. Ktoś chciał się z nim połączyć. Usiadł na tafli morskiej zamrażając ją delikatnie w lód. Zamknął oczy i skupił się na obcym głosie wewnątrz głowy.

[Tak? Co się stało?]

[Mówi Sesav, Władco Wody.] – Jego akcent wskazywał na południowe pochodzenie.

[O co chodzi?] – Spytał delikatnie zniecierpliwiony.

[Prowadzę wraz z grupą badaczy wykopaliska na południu pustyni Kmiszu.] – Wyjaśnił. Na te słowa serce Luna przyspieszyło. Wziął kolejny głęboki wdech czując jak zaciska mu się żołądek.

[Rozumiem. Jakieś postępy?] – Przez ostatnie dni zupełnie zapomniał o poszukiwaniach medalionu. Okazało się jednak, że trwały one w dalszym ciągu i…

[Tak. U podnóży góry Kmi, pod polami uprawnymi znaleźliśmy kompleks co najmniej trzech budynków wykonanych z bardzo dziwnego, świecącego w ciemności kamienia.]

To nie mogła być pomyłka. Nie może być kiedy pojawiają się kamienie świetlne.

[To duże budowle? Pojedyncze czy oddzielone od siebie?] – Pytał w przejęciu Władca Wody.

[Nie wiemy, dotarliśmy dopiero do samych dachów. Pola są duże, możliwe, że znajdziemy tu tego więcej.]

[Rozumiem.] – Przejęcie nasiliło się. Być może znajdą tam coś jeszcze?

[Dzisiaj dołączył do nas archeolog ze stolicy by dokładniej ocenić te znalezisko. To właśnie on zasugerował poinformowanie cię o tym odkryciu. Twierdzi, że historycznie ani kulturalnie nic takiego tu nie powstawało.] – Sesav tak samo był przejęty jak i Lun. Prawdopodobieństwo na znalezienie tam czegoś takiego graniczyło z cudem. Najpewniej był zwykłym mieszkańcem kmiszańskiej wsi, który wraz z ziomkami stwierdził, że postara się czegoś poszukać i raptem przyniosło to efekty. Chociaż kimkolwiek by on nie był, na jego miejscu chyba każdy byłby niesamowicie podekscytowany. W Lunie zapłonął na nowo ogień nadziei.

[Fantastycznie. Poinformujcie o tym wszystkie pobliskie grupy badawcze. Ja zaraz skontaktuję się z Instytutem Kultury Kmiszu i podam im twoje imię, więc bądź gotów do przekazania im dokładnej lokalizacji.] – Powiedział wzniosłym tonem Lun. Starał się zachować powagę, jednak nie był w stanie ukryć radości i zaskoczenia z niespodziewanych owoców poszukiwań.

[Dobrze, Władco Wody.] – Odpowiedział Sesav po czym połączenie urwało się. Lun zamroził mocniej powierzchnie morza i zaczął po niej chodzić w tą i z powrotem.

Szybko skontaktował się z Instytutem, tak jak obiecywał. Miał tam znajomego w sekcji kulturalnej. Był to też na nieszczęście znajomy Yesoka, ale no co poradzić.

Od razu po tym entuzjastycznie zawołał w głowie:

[Netolu! Słyszałeś to?]

Ku jego zdziwieniu odpowiedziała mu głucha cisza. Nie czuł nawet minimalnej obecności przyjaciela. Delikatnie się strapił, ale już zaraz zajął się ponownie sprawą medalionu. Przypominał sobie w głowie kolejne imiona poszukiwaczy, którzy się z nim kontaktowali i kierował ich do Sesava. Pojawiła się realna szansa na wolność. Pojawiła się szansa na zdobycie czegoś czego nigdy żaden Władca nie miał- niezależności.

Wieczór ten okazał się bardziej udany niż początkowo się tego spodziewał. Oprócz poprawy umiejętności oddychania pod wodą, być może udało się zdobyć informacje o położeniu przedmiotu, który uwalnia go z 200-letniej męki w Cenocie.

Mimo to, gdzieś głęboko w głowie pojawiał się cień zmartwienia o Netola, który milczał. Wcześniej był jakiś taki niemrawy i zamyślony.

Zabawne, że jednak po tym, co miało miejsce Lun ostatecznie zaufał mu. Ten człowiek potrafił go przekonać do siebie i doskonale go rozumiał. W pewnym stopniu stał się nawet jego mentorem. Dobrze było po tym czasie niepewności i samotności mieć w pobliżu kogoś przychylnego i pomocnego. Nie znali się długo, ale kogo innego Władca Wody, w swojej sytuacji mógł jeszcze nazwać „swoim przyjacielem”?

Nikogo. I to już od przeszło dwustu lat.