Autobiografia 16

Oto nadszedł moment w którym "wszystko albo nic". 

Jak mi kiedyś powiedziała koleżanka- życie nigdy nie zmienia twoich planów, tylko je modyfikuje.

Mimo wszystko te drobne modyfikacje często stają się prawdziwymi kłodami na naszej, z pozoru prostej drodze od narodzin do śmierci, czy też od postanowień do osiągania celów. 

I bywa, że zapierasz się rękami i nogami przed czymś, a gdy przychodzi co do czego to jednak nasze plany całkiem rozbiegają się z decyzjami podjętymi w świetle pewnych sytuacji. 

Dlaczego?

Bo ostatecznie nie jesteś tym człowiekiem za którego się podajesz. Czasem sam siebie potrafisz zaskoczyć. 

Mówi się, że poznajemy się całe życie, a znamy się tyle, ile nas sprawdzili inni.

Człowiek jest zmienną istotą, a to dlatego, że zarówno myśli jak i czuje...

***

16.

Telefon.

Spis połączeń.

Ulubione.

Radek.

- Siemka!

- Cześć, co tak szybko? Nie pisałeś?

- Nie. – Odparłem zadowolony. – Stwierdziła, że poprzednie cztery poszły tak zajebiście, że wystarcza żebym pisał maturkę, a ty żebyś dostał 6.

- No nie pierdol! To świetnie!

Też się cieszyłem.

- Wychodź już, za pół godziny widzimy się u mnie. Trzeba to opić! – Powiedziałem.

- Już się zbieram. Na razie!

- Pa! – To było niezmiernie czułe jak na moje możliwości.

Leciałem jak na skrzydłach w stronę domu. Wszystko poszło lepiej niż sam chciałem. I gdy już byłem na podwórku pod domem, cały ciepły nastrój przysłoniły burzowe chmury. Zobaczyłem Radka. Rozmawiał z Alkiem i Krystianem. Widziałem po co oni przyszli. Przypomniało mi się o tym dopiero wtedy.

Podszedłem jakby nigdy nic.

- Cześć chłopaki!

- No siema! – Podali mi ręce. – Twój znajomy czekał tu, z nami, na ciebie. – Powiedział Alek z tępym wyrazem twarzy.

- Powiedziałem im, że cię dziś wypuściła bez pisania. – Powiedział zadowolony Radek.

- No dobrze. – Odparłem zmieszany.

Byłem między młotem, a kowadłem. A nawet jeszcze bardziej. To był ten moment, w którym trzeba było albo pokazać jaja jak prawdziwy facet, albo pokazać swoje umiejętności w grze aktorskiej.

- To jak? Idziemy? – Spytał Radek unosząc brwi.

- Tak, jasne! – Odparłem, wyrwany z gigantycznej zadumy. Zrobiłem krok do tyłu, gdy usłyszałem

- Ej, chwila! Chyba o czymś zapomniałeś! – To był Alek. I wszyscy oprócz Radka, wiedzieli doskonale o co mu chodziło.

- Nie, nie zapomniałem. – Odparłem ponuro. Radek zmarszczył czoło.

- Zatem wszyscy idziemy do ciebie? – Ponaglił Krystian.

- Nie.

Milczenie. Wiecie kto był tym kozakiem, który to powiedział? Zgadza się.

- Jak to „nie”? Nie tak się umawialiśmy! – Wyskoczył z mordą Alek.

- Słuchaj, daj se już spokój. – Odparłem spokojnie.

- Nie, nie dam! Co ty odpierdalasz, stary? Z pedałami się od teraz będziesz prowadzał?

- Nie… – I poleciała riposta stulecia. – Tylko z nim będę się teraz prowadzał.

Lekko puknąłem Radka w plecy i oboje zaczęliśmy iść w stronę klatki schodowej. Słyszałem za plecami głosy chłopaków.

- O co tu chodziło? – Zapytał Radek.

- To jeszcze nie koniec. – Zapowiedziałem słysząc jak głosy zza pleców stają się głośniejsze. Odgłos kroków wyraźniejszy. Bardziej donośny i znacznie cięższy. Aż w końcu przeniósł się na chodnik którym szliśmy. Tupał odważnie. Odwróciłem się i zobaczyłem zaciśniętą pięść Alka wymierzoną prosto w moją twarz.

Jakbym nie słyszał jak ten tępy słoń wściekle tupie, to może i by mnie to zaskoczyło. Za dobrze znałem tego kutasiarza, żeby się tego po nim nie spodziewać. Uniknąłem ciosu i sam przywaliłem mu w bęben. Moje ciosy w brzuch były czystymi nokautami, więc tak jak Tomek w domu Radka, tak też i on zgiął się w pół.

- Co ty odpierdalasz, stary? Pochrzaniło ci się coś, czy jak? – Krzyknął, podbiegając do nas Krystian.

- Wyjaśnij temu zjebowi żeby se darował, skoro mnie nie chce posłuchać. – Pokazałem palcem na Alka.

- Sam tego chciałeś, idioto! – Mruknął przez zęby Alek i przywalił mi z kopa w kolano.

Za mało miałem masy w nogach żeby ten cios utkwił w tłuszczu, takim jaki miał na sobie Alek. Ukląkłem łapiąc się za nogę, która napieprzała jak diabli.

- Sam żeś kurwa chciał! – Wrzasnął Alek. Stanął nade mną i już miał mnie kopnąć w twarz, gdy sam dostał z pięści po mordzie i aż się obrócił.

To był Radek.

- Odpierdol się, tak jak ci powiedział. – Zagrzmiał.

- Nie wtrącaj się pedale! Tobą zajmiemy się później! – Zagroził Krystian stając obok Alka, który właśnie dochodził do siebie po niespodziewanym uderzeniu w pysk.

- Nie nazywaj go tak. – Mruknąłem.

- Bo co? Sam go tak nazywałeś, nie pamiętasz już? – Alek odzyskał głos.

- Może i pamiętam, ale jak widzisz, debilu, zmieniłem zdanie co do niego.

- Nie rozśmieszaj mnie, stary! – Zadrwił ze mnie Krystian. – Chciałeś mu spuścić wpierdol, a teraz udajesz niewiniątko?

- Nie zamierzam niczego przed nikim udawać. – Dotarło do mnie. – Myliłem się do co Radka. Myliłem się co do siebie i co do was. – Wyznałem całej trójce. – Chłopaki, odwalcie się od niego, a jak wam to przeszkadza, możecie też ode mnie. Ja mam to w dupie.

Żaden nie wiedział co powiedzieć.

- Co to ma znaczyć? – Zza chłopaków wyjrzał Kondzio, który pewnie chciał obserwować bójkę z okna, ale zszedł na dół, bo ogarnął, że coś tu nie gra.

- Właśnie… O co tu, kurwa, chodzi? – Spojrzał Alek.

Jak tu odpowiedzieć, kiedy samemu nie jest się pewnym na 100% tego, co się czuje, ale na 100% wie się, czego się chce?

- Wolę gadać z Radkiem. Jak macie z tym problem, to sobie miejcie. Odwalcie się od niego i ode mnie, skoro się wam nie podoba.

- Nie podoba mi się, ze mój ziomek broni jakiejś cioty, której sam chciał spuścić wpierdol. – Powiedział Kondzio.

- Kurwa, czemu się z nim spoufalasz? – Użył mądrego słowa Alek.

- A co? Nie wolno mi? – Odparłem tonem pana życia, śmierci, czasu i materii. – Zabronisz mi?

- O co ci chodzi? – Krystian pokiwał głową. – Też się zrobiłeś pedałem teraz?

- Kurwa! Ty jesteś ciotą? – Odkrzyknął Alek, rozdziawiając paszczę.

Nastała chwila konsternacji moi drodzy. Bo ani ja nie wiedziałem co powiedzieć, ani te czopy.

- Nie jestem ciotą. – No, nie powiedziałem tego, chociaż powinienem był. Nie widziałem jak to powiedzieć. Powiedział to za mnie Radek. – I on też nie jest. – Stanął w mojej obronie, gdy mózg na język przyniósł mi tylko ślinę. – O mnie nic nie wiecie, ale jego chyba znacie dość dobrze? – Pokazał na mnie. – A jak go znacie, to wiecie, że nie jest ciotą. Ani pedałem. Ani chuj wie jakim jeszcze kurestwem. – Głos pana tych czterech rzeczy o których mówiłem już parę razy wcześniej. To był on. Było nas wtedy dwóch. Panów życia, śmierci, czasu i materii. Byliśmy my, kontra cały nienawistny świat. Nic nam się nie mogło oprzeć, nie było na nas mocnych.

I to było właśnie to, co trzeba było powiedzieć na głos. Chłopakom opadły ręce. Alek pokiwał głową i odwrócił się do Kondzia, który patrzył na mnie, jakby miał zaraz coś zobaczyć.

Poczekałem jeszcze chwile i ponownie odwróciłem się w stronę drzwi.