Anarchia Umysłowa

A to pozostawię bez komentarza, bo mózg autentycznie mi się skończył.

Wiesz? Zatrzymałeś dziś mój świat.

Zmiotłeś w nicość przestrzeń, zmiotłeś wszelki czas.

Zawaliłeś pewien filar, asa kier,

W wielkim domku z kart rodem z nudnych gier.

Załamały się kolana, obraz się rozmazał

Jakbyś memu sercu stanąć nagle kazał.

Szok. Wstrząs. „Szach” zawisł w powietrzu,

Wszystkie piony padły, goły król na wierzchu.

Stop! Pauza! Głucha pustka w głowie,

Absolutna cisza gdy próbuję myśleć sobie.

Ręce mi opadły, czuję jak się wszystko wali

Jakby pod mym domem wikingowie stali!

Nastąpiła anarchia umysłowa!

Mózg już hula nago, nie ubierze ciebie w słowa…